Op de koffie bij Ruben Nicolai!

Heb jij dat ook wel eens? Dat je in de auto zit, en je het liefst je stuur zou opvreten omdat dat fossiel voor je stopt aan het einde van de invoegstrook?  Of dat die *ongelofelijke prutser* opeens op de remmen gaat voor een vogel?!!! Ik zal me even voorstellen. Ik ben die prutser!

Aan mijn vriendinnen hoef ik niet meer te vertellen dat ik een ‘extravagant’ autorijverleden heb.  Het begon allemaal met een ernstige faalervaring in Katwijk aan Zee. Midden op de rotonde bij het gemeentehuis, sloeg het motortje van m’n kersverse leswagen af. De rij toeterende auto’s achter mij waren niet echt ondersteunend in m’n denkproces en mijn rij-instructeur nog minder; het mannetje bleek een opgewonden standje. Driftig zwaaide hij het portier open en stevende op  de bumperklevende bestuurder af. ‘Zie je die L niet op het dak, mongool!!! ’  Schreeuwde hij uit. Trillend als een rietje realiseerde ik me dat leren autorijden misschien toch wat pittiger was dan de Cito-toets maken, en dat iemand  bij een klein mis
stapje  in het verkeer al doorgaat voor ‘mongool’.  

Vijf jaar, zo’n  100 rijlessen en vier examens later had ik een intieme band opgebouwd met de IB-groep (materiële steun) en met mijn rij-instructeur voor autisten (mentale steun). Onder de hoede van deze zachtaardige man heb ik mijn praktijkexamen rijbewijs B gehaald.  Na deze roemrijke dag hoopte ik wakker te worden als een volleerd chauffeur, die net als mijn moeder met rechts de mascara deed en met links een belletje. Helaas viel laatst nog een bekeuring op de mat omdat mijn voertuig slingerend was gesignaleerd op de busbanen bij Leiden Centraal. En ik dacht nog wel stoer dat ik mijn eerste snelheidsovertreding binnenhad!!

Laatst bleek dat mijn vriendinnen tot actie over waren gegaan om voor mij en m’n omgeving het ‘gevaar’ op de weg te verminderen. Ze gaven me op voor  het BNN-programma ‘De Allerslechtste chauffeur van Nederland’.  Ik citeer uit het aanmeldingsformulier: ‘haar rij-instructeur zei: “Ik heb me nog nooit zo onveilig bij iemand in de auto gevoeld als bij jou”.’ Schaamteloos overdreven natuurlijk, de beste man is alleen heel lang op vakantie gegaan na drie lessen met mij.

Toen  was het moment suprême aangebroken;  bij BNN op de koffie… Eef hoopte een glimp op te vangen van Ruben Nicolai, al waren de laatste geruchten over zijn marktpositie niet zo rooskleurig. In een duister kamertje moest ik mijmeren over het winnen van een auto en een finale in Parijs. Mijn quote dat ik die Eiffeltoren zo om ver zou rijden werd genoteerd, maar de echte de uitdaging bleek de rijtest te zijn: achteruit van een grindlaan afrijden. Ik kreeg direct een deja-vu van m’n eerste rij-instructeur, en het angstzweet vertaalde zich in een enorme giechelaanval. 

Ik verdacht het BNN-personeel ervan dat ze expres allemaal obstakels in het smalle laantje hadden geplaatst, zoals vuilnisbakken, een trouwauto en de fiets van Ruben. Eef blèrde met een rood hoofd panische aanwijzingen en nam daarom maar afwisselend het stuur en die rare koppeling van me over. O nee,  het heette de versnelling. Centimeter voor centimeter stak ik de auto achteruit en zag opeens dat we publiek hadden. Ruben en collega’s hingen voor het raam, dus ik zwaaide enthousiast terug. Dit had tot gevolg dat ik de auto tegen de vuilcontainers aan knalde en de twee interviewdames bijna op de grond vielen van een onbedaarlijke lachbui. De fiets van Ruben N. en een klein muurtje zouden in het heetst van de strijd nog een krasje opgelopen kunnen hebben, maar zeker weten doe ik dat niet.

Met bloed, zweet en tranen had ik de auto van het terrein afgeloodst, maar helaas was het rondje Hilversum levensgevaarlijk. De BNN-dames vroegen ‘hoe het ging’, en ik vroeg me in alle oprechtheid af hoe ze zo’n vraag oprecht uit hun mond kregen. ‘Ik denk niet dat ik vandaag  echt m’n rijbewijs gehaald zou hebben, nee’, antwoordde ik stroefjes. Gelukkig kreeg ik nog wel complimenten. Mijn rijstijl werd omscheven als ‘origineel’.. 

Toen mijn oksels weer wat droger werden, kwamen we nét Ruben tegen. Eef zag er niet op haar best uit met angstzweet, rood hoofd en een prehistorische leenauto. Hopelijk krijgt ze binnenkort een nieuwe kans als ik op autobootcamp naar de titel ‘Allerslechtste chauffeur van Nederland’ mag meedingen. Deze eretitel klinkt namelijk nog altijd beter dan ‘prutser’…!!