Aflevering 2: “Spuiten & parkeren”

Aflevering 2 “Spuiten & parkeren”

“Zijn jullie er klaar voor??”, vroeg Ruben ons tijdens het laatste juryberaad, en braaf knikten we allemaal ja.  Maar in wezen kreeg ik het helemaal benauwd voor wat ons allemaal te wachten stond, het schoot me helemaal in me strot! Gelukkig was het goed toeven op dit autobootcamp, mede dankzij onze personal assistents Saar en Leco (die eerder The Nanny leek, “ zeggen jullie opa even gedag?”). We sliepen in een viersterren hotel met zwembad, hadden een cateringbusje voor de nodige calorietjes én een kabouter-chauffeur.  Voor meer juicy details over de set: zie ook de hilarische blogs van Pim & Eefje!

Ondanks deze vijf maaltijden per dag waren er toch mensen die het onderste uit de kan wilden. Zo verdacht ik oma van kleptomanie omdat er een flinke voorraad Snickers in haar handtasje verdween (“Ze heeft de  oorlog nog meegemaakt, jaja!”) Ook Pim ging bij een karig geserveerd diner helemaal los tegen het hotelpersoneel. (“We zitten toch zeker niet op dikkerdjeskamp?!” ) Eén keer maakten Eef en ik de fout om bij de crew aan te schuiven, wat helaas niet tot onze bevoegdheden als ‘kandidaatjes’ behoorde.  Vanaf  dat moment doopten wij onszelf  ‘De Hoofdpersonages’, aangezien er zonder ons geen programma was!!

Naast alle lol die we in het hotel hadden, moesten deze Hoofdpersonages elke dag rond half 8 in de startblokken staan voor spannende proeven. Het was dan altijd spannend wat Esther en Remy weer voor kledingmatch hadden afgesproken; zie ook Esthers verhaal! Deze week zou ons reactievermogen worden getest met ‘doppen vangen’. Dit was zoals vaker het geval was, een minimalistische omschrijving van hetgeen ons te wachten stond. Ik was in een soort Bokito-houding aan het wachten op Coca Cola dopjes die naar beneden vielen. Ik schrok me dus kapot toen er een levensgrote wieldop uit het plafond kwam zetten - “wat een gróóóte!”- het zou dus kunnen zijn dat mijn reactievermogen hierdoor ietwat trager dan in real life overkomt…

De volgende test die we moesten doen, heette de ‘shoulder check’. Een rampzalige proef waarbij je eerst over beide schouders moest kijken om twee borden te lezen. Het nut van deze proef is me tot op heden niet duidelijk, aangezien mijn rij-instructeur voor autisten altijd zei dat ik vóóruit moest kijken in plaats van achteruit. In ieder geval moest je bij een blauw bord langs de muur gaan en bij rood bord niet.  Dat niet iedereen de betekenis van dit stopbord in kende, bleek toen Pim met volle vaart door de stopmuur heen knalde, met zijn legendarische handjes in de lucht. Niet iedereen haalde trouwens de 70 km/u; dhr. Godschalk deed kuierde met 33 langs de snelheidsmeter. Dit in de overtuiging dat hij een tópchauffeur was…

Voordat we überhaupt bijgekomen waren, deden steeds wildere broodje-aap verhalen de ronde over de volgende proef. Zo zou je door brandende hoepels heen moeten en van een schans af gelanceerd worden. Opa en oma waren als eerste door onze kabouter-chauffeur opgehaald, maar wederom waren de gepensioneerde tortelduifjes uren spoorloos. Toen er dan ook een brandweerauto met sirenes aan kwam scheuren, kregen we de schrik van ons leven. De oudjes zouden toch niet in rook zijn opgegaan, krijg de duvels!! Godzijdank bleek dat de brandweerwagen was aangerukt voor een mega-proef.  Hoogtepunt hiervan was Ruben, die met een grote brandweerslang een BNN-parodie weggaf van  “Spuiten & Parkeren”. Denk maar niet dat er enige tijd was om van deze aanblik te genieten, want deze bijzondere verrichting kan ik gerust één van mijn struikelblokjes noemen.  Eefjes raam stond een kiertje open en daardoor werd ze nog hysterischer dan ze al was, wat mijn toch al belabberde manoeuvres niet ten goede kwam. Uiteindelijk werden we mede door Rubens stoïcijnse waterstraal zo melig, dat we vergaten dat het eigenlijk om te janken was! 

Overigens deed de jury dat wel. Mijn prestaties bleken te passen in het profiel van ‘de slechtere’ kandidaten, waarop ik in een blond jurymoment hardop uitsprak wat iedereen dacht: “Yes! Nog een nachtje in het hotel!”

Gelukkig vonden we na dit rampenplan troost bij medekandidaten. Pim en ik bleken een goede match, evenals Eef en Kornelis. De homo’s lieten een langgekoesterde droom van mij in vervulling gaan: mannen omtoveren tot echte bimbo’s!! Natuurlijk kon ik zelf niet achterblijven, dus ik trok Pims mannelijkste tuinbroek aan, zonnebril op, haar in een staart, en ik voelde me helemaal 50Cent.  We zetten het hele hotel op stelten door  catwalkshows te lopen, Japanners te verleiden en op de zwembandrand te balanceren – wat niet altijd goed ging overigens… Uiteindelijk belandden we bij Rubens hotelkamer en maakten onszelf bekend als kokette medewerkers van ‘escortservice de Pollewop’.  Stiekem had ik gehoopt dat Ruben achter de schermen wel een borrel lustte met een vrouw in mannenkleren, of desnoods met een man in vrouwenkleren. Maar ondanks de brandweerspuit die anders deed vermoeden, bleek hij de burgerlijkheid zelve. Sterker nog, hij keek naar ons alsof hij net een lama had zien schijten. “Sorry jongens, ik heb geen cash bij me!”

Zou Ruben in de rest van het programma nog een beetje ontdooien? Je leest het volgende week in m’n blog. Eveneens wordt duidelijk hoe het met onze kennis van de verkeersborden gesteld is en worden we onderworpen aan een wel héél natte proef….’Ik krijg het er nu al helemaal benauwd van!!’

Kusjes, Marianne