De uitvoering van de proeven schommelde tussen slecht en dramatisch slecht. Esther reed een parkeergarage in en vroeg zich oprecht af: 'wat doen al die mensen achter ons nou moeilijk?' Pim was zo blij als een kind toen Karin van de jury hem een aai over zijn bol gaf. Kor: ‘Dat is omdat je een kijkcijferkanon bent, niet omdat je zo goed rijdt! Soms dachten we de jury te slim af te zijn. Bijvoorbeeld door een aanhanger handmatig in een parkeervak te duwen. In the heat of the moment leek zoiets een briljante ingeving. Jammer genoeg kwam het op beeld meer op een brainwave van Barbie uit Oh Oh Cherso! Zelf vond ik dat ik de slipbocht met coureur Yelmer Buurman wel redelijk gereden had; zelfs Ruben gaf me een complimentje. Dat ik zijn piepschuimen evenbeeld omver had gereden, zag hij door de vingers, maar de jury trok wederom een gezicht als een stel oorwurmen! Uitwijken zonder remmen ging best wel goed, maar net toen ik de stijgende lijn aan het bejubelen was, kwam de Jeep proef… Zet Eef en mij in de modder neer met onze kittige jurkjes - dat is vragen om problemen. Het ergste was nog wel dat ik de macht over het stuur verloor en bijna een paar cameramannen omver reed. Ik had de arme stakkers totaal niet gezien, mede doordat mijn ogen volgens een oogmeting -1,25 en -3,25 bleken te zijn...! Ik baalde dat ik nog melig en grappenmakend verder was gegaan en was me er niet genoeg van bewust dat het echt gevaarlijk was. Gelukkig kwam er uit onverwachte hoek een hulp... Ruben bood me een vaderlijke schouder aan en snotterend vertrouwde ik hem toe dat mijn Safariliedje zingen ook maar een stoere houding was. Eigenlijk vond ik het heel erg dat ik niet kon autorijden!!
De crew mocht eindelijk een beetje integreren met de kandidaatjes en het hoogtepunt was wel dat ze een karaoke versie van 'We are the world' voor ons zongen. Dat nachtegaaltje Ruben benedengemiddeld scoorde met de Singstar- karaokeset, maakte onze dank er niet minder op! In het hotel waren de laatste gezellige uurtjes aangebroken. In de bar werd de champagne opengedraaid om te vieren dat de opnames er bijna opzaten. Esther: 'Ik weet niet welke kant ik op moet draaien...Dat heb ik met het stuur nou ook altijd!' De champagne werd door Pim uitgeplast op een wel hele rare plek.... Op miraculeuze manier ging namelijk de deur van het zwembad om twee uur ‘s nachts open. Een voor een sprongen de kandidaatjes in ondergoed het zwembad in..! Het hotelpersoneel had al schoon genoeg van onze sterallures, nog voordat we überhaupt op de buis waren!
En toen was daar het moment van de waarheid...Niet twee, maar drie kandidaten kregen de twijfelachtige eer om in Parijs de ´grande finale´ te rijden! Dat Pim achter de schermen net zo ijdel is als op TV, bleek wel toen we die dag om kwart over 5 de deur uit moesten. 'Ik heb een bad hair day Mar, ik móet mijn haar opnieuw wassen!' Met grof geweld moest hij het huis uit worden gesleept en we haalden op het nippertje de Thalys. In deze hogesnelheidstrein kleedde Pim zich om in het gangpad, en schuwde niet om een kleine ‘show du fashion’ in zijn onderbroek te geven. De Fransen waren niet echt onder de indruk van dit exhibitionisme en waren blij dat we in Parijs aankwamen. Vanaf het moment dat ik 1 miljoen auto’s zag krioelen en claxonneren, kwam er een grote knoop in mijn maag. Dit werd niet beter door de mooie bril die me zou moeten helpen in deze verkeerschaos, want toen ik het ding opzette werd alles wazig voor mijn ogen... ![]()
En ja hoor, toen ik wegreed had ik alweer ruzie met de ruitenwissers en had ik bijna een voetganger onder mijn bumper. De toon was gezet en ik raakte in een staat van total panic toen ik moest inparkeren (toch al niet mijn sterkste kant). De auto maakte allerlei vreemde piepgeluiden en ik hoorde ze wel, maar registreerde ze vooral als irritant in plaats van functioneel. Dit had tot gevolg dat ik de achterlamp verbrijzelde tegen een hek, en toen wilde ik alleen nog maar naar huis. Voor de tweede keer stortte ik me huilend in Rubens armen, de beste man zou een carrière als Dr. Rossi kunnen beginnen!
En ja hoor, toen ik wegreed had ik alweer ruzie met de ruitenwissers en had ik bijna een voetganger onder mijn bumper. De toon was gezet en ik raakte in een staat van total panic toen ik moest inparkeren (toch al niet mijn sterkste kant). De auto maakte allerlei vreemde piepgeluiden en ik hoorde ze wel, maar registreerde ze vooral als irritant in plaats van functioneel. Dit had tot gevolg dat ik de achterlamp verbrijzelde tegen een hek, en toen wilde ik alleen nog maar naar huis. Voor de tweede keer stortte ik me huilend in Rubens armen, de beste man zou een carrière als Dr. Rossi kunnen beginnen! Toen het Pims beurt was, dacht hij zelf dat hij reed als de gemiddelde Fransman. Helaas kwam hij qua taal niet verder dan iedereen te begroeten met “Bonjour boulevard”! Ruben stond doodsangsten uit maar kwam er -toen nog- zonder schrammen vanaf….!
De volgende dag echter brak het uur van het ongeluk aan. Ik moest voorin en Esther werd verteld dat zij achter Pim moest gaan zitten; ondanks het feit dat zij opmerkte dat daar geen gordel zat. Zoals iedereen ondertussen heeft kunnen terugzien maakte Pim vaart en verloor hij op een gegeven moment de macht over het stuur en zijn pedalen. De safety car doemde razendsnel op in ons gezichtsveld en je leven flitst aan je voorbij… Toen de klap kwam zei mijn primaire instinct alleen maar: wégwezen!! Toen we onszelf in veiligheid hadden gebracht zagen we Ruben pas liggen en dat was natuurlijk de schrik van ons leven. Pims schuldgevoel was onbeschrijflijk en we zaten uren in onzekerheid totdat bekend werd dat het goed met hem ging.
We gingen met Pim naar het ziekenhuis voor een check up en hij wilde heel graag bij Ruben langs om zijn spijt te betuigen. Toen we hem in het ziekenhuisbed zagen liggen, waren we zo onnoemelijk blij dat hij er met wat lichte verwondingen af was gekomen. Gelukkig maakte Ruben al snel weer grapjes en wilde zelfs alweer verdergaan met het opnemen van het programma, wat een die-hard!! Pim had zichzelf door de opluchting ook weer een beetje teruggevonden en overhandigde zijn bloemetje: “Wel schuin afsnijden hè!” Ruben heeft ongelooflijk veel geluk gehad en gelukkig zijn ook wij er goed vanaf gekomen. Pim heeft tot op de dag van vandaag last van het ongeluk. Op tv wordt met montage natuurlijk een bepaald stereotype neergezet. Maar in tegenstelling tot wat sommige mensen over hem denken, is hij een ongelofelijk lieve, gevoelige en sociale jongen. Ik mag dan wel niks gewonnen hebben, ik heb in ieder geval hem leren kennen! Ook Esther is een superleuke, getalenteerde en vooral slimme meid – ze heeft gewoon een blinde vlek voor de versnellingspook. Ze mag na de grande finale verder oefenen in haar Peugeot 107 die ze helemaal verdiend heeft – ‘ik heb in mijn hele leven alleen nog een chocolade ijslollie gewonnen!’
Gaat het ooit nog goedkomen met Pim? Gaat jurylid Fraukje hem flink onder handen nemen tijdens de rijlessen? En kunnen de kandidaten nog normaal over straat? Houd de website in de gaten voor een update!
Leuk dat jullie meekeken en liefs,
Marianne
