De andere kandidaten online!

Lees nu de geweldige blogs van de andere kandidaten, scrol naar beneden aan de linkerkant!!!

Aflevering 2: “Spuiten & parkeren”

Aflevering 2 “Spuiten & parkeren”

“Zijn jullie er klaar voor??”, vroeg Ruben ons tijdens het laatste juryberaad, en braaf knikten we allemaal ja.  Maar in wezen kreeg ik het helemaal benauwd voor wat ons allemaal te wachten stond, het schoot me helemaal in me strot! Gelukkig was het goed toeven op dit autobootcamp, mede dankzij onze personal assistents Saar en Leco (die eerder The Nanny leek, “ zeggen jullie opa even gedag?”). We sliepen in een viersterren hotel met zwembad, hadden een cateringbusje voor de nodige calorietjes én een kabouter-chauffeur.  Voor meer juicy details over de set: zie ook de hilarische blogs van Pim & Eefje!

Ondanks deze vijf maaltijden per dag waren er toch mensen die het onderste uit de kan wilden. Zo verdacht ik oma van kleptomanie omdat er een flinke voorraad Snickers in haar handtasje verdween (“Ze heeft de  oorlog nog meegemaakt, jaja!”) Ook Pim ging bij een karig geserveerd diner helemaal los tegen het hotelpersoneel. (“We zitten toch zeker niet op dikkerdjeskamp?!” ) Eén keer maakten Eef en ik de fout om bij de crew aan te schuiven, wat helaas niet tot onze bevoegdheden als ‘kandidaatjes’ behoorde.  Vanaf  dat moment doopten wij onszelf  ‘De Hoofdpersonages’, aangezien er zonder ons geen programma was!!

Aflevering 1: De Relnicht & De Rolls

In Kaapstad kreeg ik het goede nieuws dat Eef en ik waren geselecteerd voor ‘De Allerslechtste Chauffeur’, en ik sprong een gat in de lucht. ‘I’m gonna be on TEEEVEEEE!!!!’ Reacties uit mijn omgeving of het niet leuker zou zijn om op TV te komen met iets waar je góed  in bent, lachte ik schamper weg. Dit was mijn kans om te leren rijden én er nog een auto aan over te houden ook! 

Want schaamtegevoel, tja, dat bestaat nu eenmaal niet echt in mijn vocabulaire…We kregen voor vertrek een mailtje  van Raymon, onze personal Leco Zadelhoff, dat we het niet moesten wágen om in een joggingbroek te verschijnen. Uiterst verontwaardigd vroeg ik hem de limousine naar Katwijk te sturen, voor mijn koffers met meer dan 30 kledingsetjes.  Helaas werd mijn divagedrag een halt toegeroepen en werd het ordinair sjouwen met koffers naar
vliegbasis Enschede. 

Op de koffie bij Ruben Nicolai!

Heb jij dat ook wel eens? Dat je in de auto zit, en je het liefst je stuur zou opvreten omdat dat fossiel voor je stopt aan het einde van de invoegstrook?  Of dat die *ongelofelijke prutser* opeens op de remmen gaat voor een vogel?!!! Ik zal me even voorstellen. Ik ben die prutser!

Aan mijn vriendinnen hoef ik niet meer te vertellen dat ik een ‘extravagant’ autorijverleden heb.  Het begon allemaal met een ernstige faalervaring in Katwijk aan Zee. Midden op de rotonde bij het gemeentehuis, sloeg het motortje van m’n kersverse leswagen af. De rij toeterende auto’s achter mij waren niet echt ondersteunend in m’n denkproces en mijn rij-instructeur nog minder; het mannetje bleek een opgewonden standje. Driftig zwaaide hij het portier open en stevende op  de bumperklevende bestuurder af. ‘Zie je die L niet op het dak, mongool!!! ’  Schreeuwde hij uit. Trillend als een rietje realiseerde ik me dat leren autorijden misschien toch wat pittiger was dan de Cito-toets maken, en dat iemand  bij een klein mis