Aflevering 3 en 4: Ooooh my gòd!!!!

Tijdens de opnames lag ik echt 24 uur per dag dubbel, en de lachspieren werden ook tijdens de proeven behoorlijk geprikkeld. Ruben verwelkomde me steevast met grote smile op z’n gezicht (‘daar komt Marian weer, dat wordt lachen, dat wordt mooie televisie!’) We lagen vervolgens helemaal in een deuk, maar helaas is van die lachende Ruben in de afleveringen niks te zien. Sterker nog, hij kijkt zo serieus dat je haast zou denken dat-ie opsporing verzocht presenteert. Jammer genoeg steek ik daar dan als een soort giechelende geit bij af.  Tel daar Eef bij op die met een gezicht als een oorwurm uitroept ‘oooooh my gòd! ’, en de mooie televisie is compleet...

Het gekke van het opnemen van een TV programma is, dat je met z'n allen in een soort roze bubbel zit, ook wel ‘sociale snelkookpan’ genoemd. Binnen no-time ben je heel close met elkaar, soms misschien wel té close… Zo gingen Daniel en Pim samen naar de benzinepomp en sloeg Pim een innige arm om hem heen. Bij het afrekenen zei Pim tegen de kassamevrouw: ‘Leuk hè, we hebben vandaag drie maanden!’ Waarop Daniel heftig protesterend roept ‘Rot op joh, vuile flikker!’ Pim laat zich uiteraard niet kennen: ‘Nou schat, dat zei je vannacht anders ook niet! Heeft u ook condooms?’ Terug naar het autobootcamp. Dat het rijden in een simpele woonwijk al een brug te ver was voor een aantal kandidaten, bleek tijdens de waterbakproef. Met z’n allen hielden we een eerbetoon aan Diana en Achanti – bij al die liters water veranderden we stuk voor stuk in gillende keukenmeiden. Pim ‘als m’n haar maar goed zit’ reed een piepschuimen Ruben voor de sokken, althans het beetje Ruben dat nog heel was na een aanrijding met Esther. De enigen die in hun poncho’s schaterlachend door de woonwijk heen kuierden, waren opa en oma. ‘M’n broek is helemaal nat van achteren!’, kirde oma. Ook oma El had er wel schik in, alleen het doel van de opdracht was een beetje aan haar voorbijgegaan. ‘Oh moes die bak vol blijven?’

Ach ja, we zijn nu eenmaal niet gecast om onze briljante feeling met auto’s. Het állerslechtst ben ik in inparkeren en achteruit rijden, en als dat dan ook nog in een achtje moet ben ik ten dode opgeschreven. Gelukkig werd het een duel van ''de onhandige' versus ‘de onzekere’. Ik dacht: ‘Voordat zij die koppeling heeft gevonden sta ik al aan de finish’. Maar zelfs al stapte ik honderd keer uit, het resultaat waren een hoop ‘O my góóóóds’ en de laatste plek. Davey en oma waren daarentegen wel aan elkaar gewaagd en de jury was positief verrast! Dan bleven de homo's en opa & oma over, en Pim zou Pim niet zijn als hij flink afgaf op alle mogelijke stoorzenders in zijn parcours. 'Opa heeft het parcours verrot gereden!’ ‘Zit z'n kunstgebit onder het pedaal ofzo?!'

Natuurlijk moesten we ook weer gaan racen bij een snelheidsopdracht die het reactievermogen testte. Bij de proef met de stoplamp moest je met 70 km per uur op een muur afrijden tótdat er een rode lamp ging branden. De ‘komische’ twist van BNN was echter, dat die lamp nooit ging branden. Hoewel ik erbij zat als een gestrekte cowboy, lukte het me toch om vóór de stopmuur te remmen.

Helaas was mijn optreden bij de sms-opdracht minder adequaat. Geblinddoekt werden we naar de plek des onheils gebracht. Nu moet je als kijker ook weten dat Ruben de duimschroeven flink aandraaide door te zeggen dat je tijdens het rijden MINIMAAL vijf woorden moesten sms-en. Op het moment leek het dus best inventief dat Eefje even het stuur overnam; we wilden Ruben immers niet teleurstellen. Helaas dacht Veilig Verkeer Nederland daar anders over en ik kreeg een sneer: 'Vind je dat nu nog steeds een goed idee?'

Ook Kornelis dacht Pim een dienst te bewijzen door een klein beetje bij te sturen terwijl hij het boodschappenlijstje voorlas. Een hele opgave; Pim is al niet auditief ingesteld en Kors uitspraak maakt het er niet beter op. Pim concentreerde zich immens op het woord 'Tagliatelli', door Kor uitgesproken als 'Taggiatel, pas nou op, Taggiatel, OPPASSEN!!' Dit leidde tot gevaarlijke manoeuvres waarbij een paar cameramannen een sprintje moesten trekken. Pims reactie in een notendop: 'Taglia eh tagliato? Nog nooit van gehoord. Als Kor niet zo hysterisch doet is dat al één stoorzender minder voor mij. Ik kan hier niemand anders de schuld van geven? Nee, maar als hij aan m'n stuur begint te rukken! En ik óók nog op het blaadje moet kijken omdat hij het niet wil spellen..! '

Opa kreeg van Diana en Achanti een make-over waardoor hij behoorlijke praatjes kreeg. Als de jury hem bekritiseert, antwoordt hij bijdehant ‘ja, niet met een gammele wagen!!’ Dit in tegenstelling tot de bedeesde oma, die slechts van zich laat horen door even toeterend haar neus te snuiten. Opa en oma werden tijdens het diner ook wel eens gebeld door de kleinkinderen, maar geen van beiden wist hoe je een mobiele telefoon opnam. Het duurt ongeveer net zo lang als van zijn één naar zijn twee schakelen, maar dan is lukt het opa eindelijk om de telefoon op te nemen. Hij probeert uit te leggen waar ze mee bezig zijn. ‘ Ja, we doen mee aan een TV programma….Eh, Tim, Tim, hoe heet dit programma ook weer?’ Dat opa de naam van het programma niet kende was tot daar aan toe, maar het toppunt was wel dat hij geen flauw idee had wie het programma presenteerde. Als Ruben aan het ontbijt verscheen, hoorde je weer naast je mompelen ‘Greet, Greet, wie is die man?!’ Omdat er ook in het verkeer nogal veel langs hem heen ging, werd hem verteld dat hij naar huis mag en beter de weg niet meer op kon gaan. Helaas werd opa’ s ontroerende reactie eruit geknipt: ‘Eeeeuh...mag ik dan niet meer terugkomen?’

Helaas moeten we dinsdag écht zonder opa verder. Gelukkig maar, want de komende gevaarlijke snelheidsproeven had de beste man niet overleefd! De slechtste chauffeurs krijgen namelijk les van een echte auto-coureur; o my góóóód!!  En we krijgen helemaal de zenuwen van een tussentijds examen…Ga het zien én lezen!

Liefs,

Marianne